Oficjalne forum gildii Steel Enclave

Namysl Domysl

Tego jakze spokojnego popoludnia nic nie zapowiadalo takich emocji. Zgodnie ze swoim zwyczajem pewien rycerz, czesto okreslajacy sie elitarnym, potocznie znany jako Homar postanowil wybrac sie na przyslowiowy exp. Niestety ku jego zmartwieniu jego ulubione miejsce bylo juz zajete. Kierujac sie kodeksem rycerskim oddalil sie wiec w poszukiwaniu innych terenow bogatych w niebezpieczne potwory. Tym razem wybor padl na smoki. Powszechnie wiadomo, ze nie jest to jego ulubiony sposob doskonalenia swoich umiejetnosci, ze wzgledu na zbyt duze jego zdaniem wydatki. W tenze dzien chec przygody zwyciezyla sklonnosc do gromadzenia kruszcu zwanego platyna. Przejdzmy jednak do sedna sprawy. Smok jak to smok, zieje ogniem, czasem tez pazurem drasnie, ale dla dobrze wyposazonego i doswiadczonego rycerza jakim niewatpliwie jest nasz bohater wiekszego zagrozenia nie stanowi. Dotychczas po zabiciu kilku, w porywach kilkunastu skrzydlatych nieprzyjaciol, pewien pan z dwurecznym mieczem wycofywal sie, tlumaczac to nieoplacalnoscia. Najwyrazniej tego dnia gwiazdy musialy ustawic sie w bardzo sprzyjajacy mu sposob, gdyz postanowil zdecydowac sie na bezprecedensowy czyn w swej dotychczasowej karierze pogromcy wszelkiego rodzaju kreatur. Po zakonczeniu nudnego wybijania biednych smokow, zdecydowal sie wyjsc na wyszy poziom ich pieczary. Chyba do konca nie wiedzial, co sie tam znajduje, przypuszczal jednak iz nie jest to zwykly smok. Na jego widok zareagowal pewnego rodzaju zdziwieniem, co doskonale dokumentuja slowa "co to tu je?". Po chwili wachania zdecydowal sie jednak stawic czola groznemu przeciwnikowi, tlumaczac sie tym, ze dotychczas nie probowal jeszcze swoich sil w starciu z nim. Na jego twarzy dalo sie zaobserwowac wyrazny niepokoj o swoje losy, wszak skad mogl wiedziec co przyniesie ta walka? Po szybkim rozeznaniu, zorientowal sie, z kim przyjdzie mu sie zmierzyc. Dragon Lord. Dla wiekszosci z tymi slowami nie wiaza sie zbyt mile skojarzenia. Nie przejmujac sie tym zbytnio, Homar rozpoczal natarcie. Musialo to byc dla niego sporym przezyciem, gdyz jego oddech stal sie nagle arytmiczny, jego nozdrza stawaly sie coraz szersze, a jego oczy skupione byly na przeciwniku. Przeprawa nie byla latwa, nasz bohater dodawala sobie jednak otuchy slowami w stylu "kapke mnie tu leje". Jako dzielny giermek pragnalem zorientowac sie w sytuacji, jednak me liczne pytania byly ucinane krotkim lecz dosadnym "cicho!". Po kilku minutach meczacej walki, w koncu udalo mu sie pokonac wroga. Trudno opisac jego radosc ze zwycieskiej potyczki. Nieswiadomy jeszcze chyba tego co sie stalo, powtarzal sobie tylko cicho "ubilem de-el-a, ubilem de-el-a". Nie zwazajac zbytnio na swa wrodzona skromnosc, w mgnieniu oka powiadomil kogo tylko mogl o swym sukcesie i dalej powtarzal przytoczone wczesniej slowa. Zaiste ta przygoda pozostanie w jego pamieci jeszcze przez dlugi czas. Jako swiadek tego zdarzenia, uznalem iz warto to udokumentowac, co wlasnie uczynilem Smile